Çocuklar kendi yollarını bulacaklar, içine doğdukları dönemi herkesten iyi bilecekler ne de olsa. Ebeveynler ise, Halil Cibran’ın sözleriyle, çocukları için yay da olsalar, girdikleri bu yeni dönemde çocuklarının yolculuğuna eşlik etme sorumluluğunda da olsalar, onlar da zamanında ileriye doğru atılmış birer oklar ve bireysel yolculukları devam etmekte.
Bu unutuluyor bazen.
Ünlü psikanalist D.W.Winnicott da Ebeveynlerle Sohbet adlı kitabında şöyle söylüyor:
“Eğer şanslıysanız ve baş edilmesi zor yeni pürüzler ortaya çıkmamışsa anne ile çocuk arasındaki özel durum yavaş yavaş sona erebilir (özel durum derken hamilelik boyunca gelişen ve doğumdan sonra bir süre daha devam eden, kopmayan bağdan bahsediyor). Ardından kendinizi yeniden, dünyada yetişkin bir insan olarak yapılandıracağınız bir süreç başlar ve bu süreç aylar sürer. Bu süreç, bebek için acı verici olmasına rağmen bebeğiniz sizden bunu yapabilmenizi bekler.
… Bununla beraber eski konumunuza da asla tamamen kavuşamazsınız. Kavuşacak olsanız, ebeveyn olmaya son verdiğiniz anlamına gelir.” (sf. 59)